Zawsze uważałam, że Grzegorz nie jest odpowiednim mężczyzną dla mojej córki. Jednak nie bardzo wiedziałam, dlaczego mam takie przekonanie. Bo na oko był idealny – dobry, uprzejmy, inteligentny, przystojny. Dobrze Anię traktował. Do nas, jej rodziców, podchodził z szacunkiem. No i był całkiem zaradny, nawet mój mąż twierdził, że chłopak do czegoś dojdzie. Dopiero w dniu, kiedy Ania przyszła do mnie i powiedziała: „Grześ ode mnie odszedł”, a ja zobaczyłam jej martwe oczy, w błysku olśnienia zrozumiałam: on jej nie kochał. Serce matki przeczuwało tę tragedię nawet wtedy, kiedy była jedynie jedną z możliwych linii przyszłości. Czy Grzegorz zdawał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę Ani nie kocha? A może wiedział, że moja córka jest tylko chwilową przystanią w czasie samotności i czekania na tę jedyną. Nie wiem. Wiem, że gdy patrzyłam na pozbawioną nadziei twarz mojej córki, nienawidziłam go tak bardzo, że brakowało mi oddechu. Gdybym tylko mogła dorwać go w swoje ręce… Ale nie mogłam. – Powiedział, że zakochał się i przeprowadza do Torunia, gdzie ona mieszka. Ania mówiła głosem kompletnie wypranym z emocji, z energii. Po tym poznałam, że jej serce jest otwartą raną. Przytuliłam ją do siebie. Mocno. – Nie był ciebie wart – wyszeptałam. – Nie był wart twojej miłości. Niemal mi się wyrwała z ramion. – Nie mów tak – krzyknęła. Drżała. – W tym problem, że to ja nie jestem warta jego miłości. Dlatego przestał mnie kochać. – On nigdy cię nie kochał – odkrzyknęłam, już do jej pleców, kiedy wybiegała z mieszkania. – A ty jesteś warta najlepszych – dokończyłam już sama do siebie. Ania była dziewczyną wrażliwą, emocjonalną, a jednocześnie stałą w uczuciach. Co z jednej strony było zaletą, a z drugiej przekleństwem. Mijały miesiące, lata, a ona wciąż kochała Grzegorza....

Mnie się wydaje, że niektórych rzeczy nie należy zmieniać. Na przykład poród powinien być wyłącznie doświadczeniem kobiety. Tak było przez wieki i tak powinno być teraz. Problem polega na tym, że moja żona jest innego zdania.   Gdy dowiedziałem się, że Magda jest w ciąży, omal nie oszalałem z radości. Już od dawna marzyłem o dziecku, ale ona zwlekała. Najpierw chciała nacieszyć się życiem, coś osiągnąć w pracy… Non stop słyszałem więc, że jeszcze nie teraz, że muszę być cierpliwy, że jeszcze ma czas. Wreszcie jednak, po dziesięciu latach oczekiwania usłyszałem, że jest gotowa na macierzyństwo. I że jej tabletki antykoncepcyjne właśnie wylądowały w toalecie. Od razu zabrałem się do roboty, no i kilka miesięcy później usłyszałem, że zostaniemy rodzicami.   Na początku nic nie było w stanie zmącić mojego szczęścia. Ze stoickim spokojem znosiłem zmienne nastroje żony, bez słowa sprzeciwu wychodziłem na balkon na papierosa i ganiałem w nocy na stację benzynową po ogórki konserwowe i lody czekoladowe. Te wizyty były tak częste, że prawie zaprzyjaźniłem się z chłopakami z nocnej zmiany. Wystarczyło, że pojawiałem się w drzwiach, a oni już kładli na ladzie „Zieloną Budkę” i korniszony. Wydawało mi się, że jestem gotowy na każde poświęcenie i wyrzeczenie, byle tylko moja żona czuła się komfortowo. Okazało się jednak, że nie do końca. Podobno rodzenie z mężem mniej boli Wszystko zaczęło się tydzień temu. Wróciłem z pracy zmordowany i marzyłem tylko o tym, by zasnąć, ale Magda zarządziła łóżkowe oglądanie komedii romantycznej. Ciężarnej kobiecie się nie odmawia, więc posłusznie wrzuciłem płytę z filmem. Byliśmy w połowie, gdy nagle Magda chwyciła pilota i wyłączyła telewizor.   – O co chodzi, kochanie, masz dość, źle się czujesz? – zaniepokoiłem się.   – Nie, mam dla ciebie niespodziankę....

Są takie sytuacje, których człowiek nie zapomni do końca życia i które zawsze będą go prześladować, choćby nie wiem co. Mnie coś takiego właśnie spotkało. Nigdy sobie nie wybaczyłem, chociaż na nowo próbuję budować swój świat. Ale to będzie ze mną zawsze i wszędzie. Kiedy poznałem moją żonę, byłem najszczęśliwszym facetem na świecie Motyle w brzuchu, te sprawy. To było dziwne, bo czasy szczenięce miałem już dawno za sobą. Ania miała dwadzieścia dziewięć lat i wydawała mi się najwspanialszą kobietą pod słońcem. Kiedy się śmiała, śmiał się każdy w jej otoczeniu. Potrafiła poprawić humor kilkoma słowami i jak nikt piekła sernik z ricotty. Nie chciałem długo czekać ze ślubem. Pobraliśmy się w moje trzydzieste szóste urodziny, niecały rok po naszej pierwszej randce. Idylla wcale nie zmieniła się w rutynę codzienności, gdy tylko nałożyliśmy sobie obrączki. To było niesamowite, ale z dnia na dzień czułem się szczęśliwszy. Kiedy znajomi podśmiewali się ze mnie, twierdząc, że w końcu miesiąc miodowy się skończy, wiedziałem swoje. Nigdy nie przestanę kochać Ani, zawsze będzie tą najważniejszą i jedyną. To Ania zaczęła mówić o dziecku Najpierw nieśmiało napomykała, potem toczyliśmy już poważne rozmowy na ten temat. W sumie nie było na co czekać. Mieliśmy mieszkanie, dobrą pracę, ona bardzo pragnęła zostać matką, a ja chciałem ją uszczęśliwiać. No i wzruszała mnie myśl o maleńkiej istocie, łączącej w sobie część mnie i część jej. Nie obyło się bez problemów, bo mimo usilnych starań Ania nie mogła zajść w ciążę. Robiliśmy mnóstwo badań i całe to płodzenie stawało się coraz bardziej męczące, ale czego się nie robi dla ukochanej kobiety. Wreszcie zaskoczyło. Dwie kreski na teście, radość nie z tej ziemi . Byliśmy w ciąży! Jeszcze kilka miesięcy i powitamy na świecie...