Żadnych krzyków i przepychanek o lalkę czy misia. Żadnego gderania Marcina, że nie ma obiadu. Usiadłam w fotelu, by przez moment napawać się słodkim nieróbstwem. Niestety, nie trwało to długo… – Oddaj moją lalkę! – Nie! Jest moja! – A ty jesteś głupia! – Sama jesteś głupia! – Mamo, powiedz jej coś! – krzyknęły jednocześnie, stając w drzwiach. I tyle, jeśli chodzi o święty spokój – pomyślałam zrezygnowana. – Marcin, co wy tu robicie? – zapytałam męża, chwilo ignorując kłótnię córek. – Jak to co? Nie pamiętasz? Dziewczynki nie miały dziś lekcji, były z klasą w kinie. Faktycznie. Jak mogłam zapomnieć? Kilka dni temu sama dawałam bliźniaczkom pieniądze na składkę. Nie dane mi było dłużej zastanawiać się nad powodem mojego roztargnienia, bo dziewczynki na dobre zaczęły się sprzeczać i wyrywać sobie lalkę. Niedawno skończyły osiem lat i coraz mocniej rysowały się różnice charakteru między nimi. Hania była wrażliwa i uparta, a Julka żywiołowa i pyskata. Czy ja nie mam prawa być zmęczona? – Uspokójcie się wreszcie, głowa mi pęka! – krzyknęłam. – Ani chwili spokoju w tym domu! – Czemu się na nie drzesz? – wtrącił się Marcin, po czym ostentacyjnie rozejrzał się po salonie. – Jak na wcześniejszy powrót do domu to niewiele zrobiłaś, więc od czego niby cię ta głowa boli? – zakpił. Jak zwykle widział tylko to, co chciał widzieć. Nieodkurzony dywan i rozrzucone ubrania. Zapomniał, że wczoraj po pracy odrabiałam z dziewczynkami lekcje, ugotowałam spaghetti na dziś i wyprasowałam stertę ubrań. Miałam serdecznie dość bycia praczką, sprzątaczką, nauczycielką i kucharką w jednym. Marcin w ogóle mi nie pomagał, czasem z łaski zabrał dziewczyny na zakupy lub do kina, ale to były sporadyczne przypadki. Jakby mógł, przeniósłby się do pracy na stałe. Dom od...

Wiem, że pewnie spadną na mnie gromy, no bo jak to – matka idzie do pracy i zostawia w domu małe dzieci? Z ojcem-nierobem? Ale to nie tak. Nie chcę, żeby ktoś źle mnie zrozumiał, potrzebuję porady. Moja rodzina jest dla mnie priorytetem, ale za coś musimy żyć. Nie widzę męża w roli niańki Ktoś zapyta – a co z ojcem? Czy on ma dwie lewe ręce? Otóż nie, jest zdrowy i sprawny, ale wykonuje głównie prace sezonowe. W zimie jest przestój i biedak nie ma co robić. Oczywiście mógłby czegoś poszukać i popracować dorywczo, ale z tego byłyby jakieś grosze. Nie chcę go dobijać, bo i tak już mu się to rzuca na psychikę. Widzę, że to siedzenie go męczy, czasem nawet mówi, że do niczego się nie nadaje. Może jakby został sam w domu, zajął się dziećmi, to by poczuł, że jest potrzebny? Ja mam wykształcenie, pracuję jako księgowa, właśnie dobiega końca mój urlop macierzyński. Stała umowa, pewna pensja, ciepła posadka. Żal mi dzieci zostawiać, ale przynajmniej mielibyśmy więcej pieniędzy. Moje zarobki, a do tego 500 plus i to, co mąż odłożył po sezonie – nawet nieźle byśmy na tym wyszli.  I nie, nie możemy sobie pozwolić, żeby posłać najmłodsze dziecko do żłobka albo zatrudnić opiekunkę. Po pierwsze, za drogo by wyszło, po drugie, mamy w domu trzech chorowitków, co drugi tydzień infekcje i znikąd pomocy. Żadnych babć ani cioć w pobliżu. Z naszej pracy nic by nie wyszło. Boję się tylko, jak Jacek ogarnie dom z trójką dzieci. Nie mówię mu tego, bo już by się całkiem załamał, ale on nie ma ręki do obowiązków. Ugotować, sprzątnąć, spamiętać wszystko... To zawsze były moje zadania, on o wszystkim zapomina, bywa niedbały i leniwy. Ma wielkie serce, ale do roboty w domu trzeba mieć jeszcze głowę na karku. I co tu robić? Ola  Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy...

Mam 30 lat, męża od 5 lat, niezłą pracę i mieszkanie na kredyt. Mam naprawdę normalne życie, zwyczajne. Choć jest jedna rzecz, która spędza mi sen z powiek. Ciężko mi o tym pisać, bo chodzi o opiekę nad moim synkiem. Jest, no, jest ciężko. Ciężej, niż się spodziewałam. I tak miałam więcej szczęścia niż inni Oskar, mój synek, ma pół roku. To ten okres, kiedy dziecku rozszerza się dietę, a ono samo staje się wesołym, małym stworkiem, z którym można się, w jakiś sposób, dogadać, albo przynajmniej, domyślić. Powinno być miło. A jest, powiedzmy, średnio miło. Bo mam dość. Mam dość bycia dla kogoś 24/7, chcę znowu mieć chwilę dla siebie. Niestety, w Polsce nie jest to popularna opinia i mało kto to rozumie.  Syn był planowany, chcieliśmy mieć z mężem dziecko. W ciążę zaszłam stosunkowo szybko i choć nie będzie ona moim ulubionym stanem, nie było mi w niej tak źle, jak wielu moim koleżankom, które ciągle straszyły: „o, w 8. miesiącu to się dopiero zacznie”. Poród miałam ze znieczuleniem, nic przyjemnego, ale podobnie jak ciążę, wspominam go miło. W końcu na świat przyszedł nasz synek. Z mężem byliśmy przeszczęśliwi. Po jakichś 3 może 4 tygodniach poczułam ogromne zmęczenie. Miałam wrażenie, że trzymało mnie jeszcze zmęczenie z ostatnich tygodni ciąży. Wszyscy dookoła mówili mi, że to normalne, że po trzech miesiącach będzie łatwiej, głowa do góry i tak dalej. Minęło tyle czasu, ale nic się nie zmieniło Magiczne trzy miesiące minęły. I co? I nic. Dalej czułam wypalenie i narastającą frustrację. Mąż całymi dniami był w pracy, a ja od rana do nocy – karmienie, przebieranie, spacery, lulanie, karmienie, przebieranie… I tak dalej, w kółko. Chociaż bardzo kocham synka, mam wrażenie, że zaraz zwariuję. Mam takie wewnętrzne poczucie, że ja to już nie ja… Wiedziałam, że życie po dziecku bardzo się...