Uważam się za osobę tolerancyjną. Nie zakazuję córce kontaktów z dziećmi, które rodzice wypisali z religii. Choć jestem ostrożna, nigdy nie wiadomo, jaka ideologia za tym stoi. Ostatnio to jakaś plaga, w klasie Ani już sześć osób nie chodzi na religię. Nie popieram, ale też się nie wtrącam. W święta jednak muszę zrobić wyjątek. Religia jest zła? To wigilię i jasełka też odpuśćcie Szanowna Redakcjo, przed każdym Bożym Narodzeniem czuję się trochę tak, jakbym miała rozdwojenie jaźni. Z jednej strony uwielbiam ten przedświąteczny ferwor, z drugiej okropnie irytują mnie ludzie, którzy uważają, że wiedzą wszystko o świętach, a z Kościołem nie mają nic wspólnego. W szkole to wszystko wychodzi. Wiadomo: wigilie klasowe, występy, jasełka. Trzeba wszystko przygotować, obmyślić, uszyć dzieciom stroje, coś ugotować. I co w tym czasie robią rodzice, którzy na co dzień kpią z lekcji religii? Wykłócają się o najlepsze role w jasełkach dla swoich dzieci. Albo wymyślają jakieś niedorzeczne ozdoby świąteczne do klasy. Jedna mama zaproponowała, że zrobi tęczowe bombki. No większej głupoty w życiu nie słyszałam! Mam na ten temat jedno zdanie – macie w nosie religię i Kościół, to nie przychodźcie na kościelne uroczystości. Nie uczycie dzieci szacunku dla religijnych tradycji, to skończcie z tą obłudą i nie wysyłajcie dzieci na jasełka. To naprawdę źle wygląda i budzi niesmak. Co z tego, że to się odbywa w szkole? Religia też jest w szkole i na tych lekcjach dzieci uczą się, co to znaczy Boże Narodzenie.  Moja Ania będzie grała rolę Maryi i bardzo mnie to cieszy. Ona rozumie, o co chodzi w tym występie. A dla jej koleżanki, która histeryzowała wniebogłosy, kiedy Pani nie obsadziła jej w roli głównej, to byłaby tylko okazja do wystrojenia się w suknię. Może jeszcze by przyszła w tęczowej? Monika Jeśli chcesz się podzielić...

Lata temu, kiedy i ja, i Anka byłyśmy singielkami, moja mama powiedziała coś, co zostało ze mną do dziś. Powiedziała, że to, jak się zachowuje mężczyzna na randce, świadczy o tym, jaki będzie jako mąż. Pewnie w tym momencie wiele kobiet uzna, że jestem materialistką, która słucha swojej mamusi… Trudno. Ja jednak zwracałam zawsze uwagę na maniery mężczyzny, z którym szłam na randkę. Pieniądze mam, stać mnie na to, żeby za siebie płacić. Ale gdybym na pierwszej randce musiała za siebie płacić, to byłaby pierwsza – i ostatnia randka. Wiem, że gdybym związała się z typem, który tak mnie traktuje, przez cały związek – albo nie daj Boże małżeństwo – byłabym nieszczęśliwa. Anka tego totalnie nie rozumiała. No i się doigrała. Kiedyś chłopak zaprosił ją do kina. Lubiła go, była taka wyzwolona, więc zapłaciła i za siebie, i za niego. Do dziś są razem, ba, są nawet po ślubie. Kiedy wpadam w odwiedziny, nie poznaję jej. Widzę, że u niej w domu ona nie ma prawa głosu. To mąż o wszystkim decyduje. O każdy grosz Ania musi się prosić. Okazało się, że miałam nosa, bo po tej pierwszej randce w kinie okazało się, że on nie jest żadnym biedakiem, tylko skąpcem po prostu. I teraz to wychodzi. U nas w domu nie ma luksusów, ale o finansach decydujemy razem z mężem. Nigdy nie wydzielał mi pieniędzy. A zaczęło się od pierwszej randki. Nie wyszłabym za niego, gdybym musiała za siebie zapłacić… Powiem tylko tyle: zachowanie mężczyzny na randce jest testem na przyszłego partnera. Skąpiec będzie też skąpy jako przyszły mąż. Miło jest być traktowaną jak księżniczka, o którą się ktoś stara. A nie jak kumpela, która w razie potrzeby wesprze finansowo swojego męża-dusigrosza… Kobietki, zacznijcie też myśleć o sobie. Bo potem będziecie się zastanawiać, dlaczego wasze koleżanki mają hojnych, szarmanckich mężów, a Wy jakichś...

Czytałam Wasze komentarze pod listem o zdradzie na wigilii w pracy . Wcześniej chciałam o wszystkim powiedzieć mężowi, teraz się waham. Bo tak jak ktoś mądrze napisał: takie wyznanie to próba zwalenia na bliską osobę odpowiedzialności za to, co będzie dalej. Próba poczucia się lepiej i zrzucenia ciężaru z serca. A tak naprawdę to chyba POMNAŻANIE tego ciężaru! Czy pocałunek to zdrada? Być może uważacie, że pocałunek to nie zdrada. Ale według mnie – tak, to jest zdrada. Mam świadomość, że zrobiłam straszną rzecz. Zawiodłam. Zachowałam się jak głupia nastolatka, która pierwszy raz poczuła motyle w brzuchu. Choć mam 37 lat, z czego 15 lat przeżyłam z mężem. Mamy dwie córki w wieku 10 i 7 lat. Mój mąż był i jest moim pierwszym mężczyzną. Do ubiegłego tygodnia Maciek był też jedynym mężczyzną, z którym się całowałam. Krzysiek to nasz wspólny znajomy. Nie dość, że pracujemy w jednej firmie, to jego córki chodzą do szkoły z moimi dziećmi. Nawet wczoraj je widziałam i jak powiedziały: „Cześć ciociu”, to serce stanęło mi w gardle. W ogóle mój mąż chodził z żoną Krzyśka do jednej klasy… Jestem pewna, że jeśli Krzysiek powie żonie o tym, że się całowaliśmy, ona na pewno powie to mojemu mężowi. Dlatego wydaje mi się, że najsłuszniejsze co mogę teraz zrobić, to porozmawiać z Krzyśkiem, żeby to, co się stało, zachował w sekrecie przed żoną. I mieć nadzieję, że nikt nas nie widział. Jedyne, co przemawia za tym, bym przyznała się mężowi do tej zdrady to właśnie to, że może dowiedzieć się nie ode mnie. Firmowa wigilia to była pomyłka Gdybym wiedziała, że jestem „zdolna” do takiego czegoś, nigdy nie poszłabym na tę „wigilię”. Kilka kieliszków wina, głośna muzyka, wspólne tańce, Krzysiek blisko. On wypił zdecydowanie więcej. I nawet nie wiem, w którym momencie nasza rozmowa przed...