Artur, mój mąż, jeszcze przed ślubem uprzedził mnie, że nie chce mieć dzieci. Gdy tylko coś o tym wspominałam, okrutnie się krzywił. Twierdził, że to tylko kłopot, stres, że woli cieszyć się życiem, naszą miłością, niż wąchać smród pieluch i słuchać wrzasków rozwydrzonych bachorów. Prawdę mówiąc, nie przejmowałam się za bardzo tym gadaniem. Byłam pewna, że z czasem zmieni zdanie. Twierdził, że kocha mnie nad życie. A jak się kogoś kocha, to chce się mieć z nim dziecko. Było to dla mnie tak oczywiste jak to, że po nocy zawsze następuje dzień, a po burzy wychodzi słońce. Niestety, moje nadzieje okazały się płonne. Mijały kolejne lata, a mąż nie chciał nawet słyszeć o dziecku. Oczywiście próbowałam go przekonać, ale szybko kończył temat. Mówił, że decyzji nie zmieni, a żeby uniknąć dalszej dyskusji, wychodził z domu. Byłam zrozpaczona. Z żalu i bezsilności uroniłam niejedną łzę.  Po dziesięciu latach małżeństwa miałam dość tej huśtawki. Postanowiłam zajść w ciążę bez zgody Artura.  Wiedziałam, że sporo ryzykuję, ale nie mogłam dłużej zwlekać. W tajemnicy odstawiłam więc tabletki antykoncepcyjne i zdałam się na los.  Artur wpadł w szał Już po czterech miesiącach na teście pojawiły się dwie kreski. Oczywiście natychmiast pobiegłam do ginekologa. Potwierdził, że jestem w ciąży. Gdy to usłyszałam, omal nie oszalałam ze szczęścia. Teraz pozostawało mi już tylko jedno: powiedzieć o wszystkim Arturowi…  Zwlekałam z tą rozmową chyba przez tydzień. W końcu jednak zebrałam się na odwagę. Doszłam do wniosku, że nie ma co dłużej czekać, że lepiej mieć to już za sobą. Oczywiście bałam się, że wybuchnie, ale w głębi duszy wierzyłam, że jak już ochłonie, to pogodzi się z tym, że zostanie ojcem. A gdy maleństwo przyjdzie na świat, pokocha je całym sercem. ...

Jak ja sobie teraz poradzę? A właściwie: jak my sobie teraz poradzimy? Szczerze mówiąc, oboje z mężem nie planowaliśmy powiększenia rodziny. Synowie jeszcze nic nie wiedzą, ale zanim im powiem, chcę sobie to poukładać w głowie. By nie usłyszeli w tej nowinie mojego strachu, wątpliwości czy innych złych emocji. Mam wyrzuty sumienia, że maleństwo już czuje się niechciane Zawsze chcieliśmy mieć dużą rodzinę. Ale kiedy urodził się najmłodszy, trzeci syn uznaliśmy, że pięcioosobowa rodzinka w zupełności wystarczy. Co prawda mąż marzył o córeczce, ale stwierdziliśmy, że trzeba mierzyć siły na zamiary. Czwarte dziecko po prostu nie wchodziło w grę. Kiedy rozmawialiśmy na ten temat, głównym argumentem było za małe mieszkanie, za które teraz płacimy coraz droższą ratę kredytu… Teraz w ogóle wszystko jest coraz droższe i jak pomyślę sobie, że przez kolejne kilka lat będziemy utrzymywać się z pensji męża to… chce mi się płakać. I mam ogromne wyrzuty sumienia, że to maleństwo już czuje, że jest niechciane! Koleżanki pocieszają emeryturą Kiedy zwierzyłam się ze swoich problemów przyjaciółkom, chyba nie zrozumiały. Zaczęły gratulować i powtarzać, że jako matce czwórki dzieci przysługiwać mi będzie emerytura. I żebyśmy się upewnili czy czasem nie dostaniemy teraz od państwa jakiegoś mieszkania. I żebym była dobrej myśli. Szczerze? Jak mam być dobrej myśli? Wręcz przeciwnie, przychodzą mi do głowy wyłącznie złe myśli. Że będziemy biedną rodziną. Że nie damy rady. Że zimą będzie zimno i zamkną szkoły i wszyscy będziemy siedzieć w domach. Albo, że covid, albo że wojna. Albo, że jestem już za stara i zwyczajnie nie mam siły. Że nigdy nie wrócę do pracy. I że z tego wszystkiego, od tych wszystkich nerwów mogę stracić dziecko. To jeden wielki koszmar. Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...

Rzadko udaje nam się razem wyjść, zwykle jedno z nas musi zostać w domu z chłopcami. Młodszy, Tadzik, jest samodzielny i rozsądny, a starszy, Jędruś, mógłby dawać korepetycje, jak kochać całym sercem, zwłaszcza brata. Jednak to on właśnie wymaga stałej uwagi i opieki.  – Idźcie, ja z nimi zostanę – wygoniła nas mama Cezarego, która przyjechała do nas na tydzień. Nie byliśmy pewni, czy wie, co ją czeka. Nie była zżyta z wnukami, a reakcje, do których my byliśmy przyzwyczajeni, ją mogły zaskoczyć. No, ale kto powie mamie czy teściowej, że nie ma kwalifikacji, by zająć się wnukami? My nie byliśmy tacy odważni… Kiedy wróciliśmy, babcia Ania wyszła nam na spotkanie, mocno zdenerwowana. W mieszkaniu panowała podejrzana cisza, ale ona i tak przytknęła palec do ust, po czym, jakby tego jeszcze było mało, zaczęła szeptać. Zostawiłam ją Cezaremu i zaniepokojona pobiegłam w głąb korytarza. Bała się, że zrobią mu krzywdę – Jędrek?! Tadzik? Otworzyłam drzwi pokoju młodszego syna i zobaczyłam sielski obrazek. Tadek w słuchawkach, zamiast odrabiać lekcje, grał na komputerze a jego starszy brat, również w słuchawkach, leżał na podłodze, cicho do siebie mamrocząc. Zachowywał się tak, gdy słuchał bajki, widać Tadzik włączył mu ulubionego audiobooka. Obaj mnie nie słyszeli, ale wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Wróciłam do teściowej dowiedzieć się, co ją tak wzburzyło. – Do Tadzika przyszli znajomi. Nie macie pojęcia, co tu się działo! Myślałam, że oni na Jędrusia tak krzyczą, nie chcą się z nim bawić i wyrzucają go z pokoju – opowiadała, już mocniejszym głosem, patrząc, jak Cezary rozkłada przyniesione zakupy.  – Koledzy Tadzia akceptują Jędrka, na pewno nie zrobiliby mu krzywdy – powiedział Cezary. – Ach, ty tego nie słyszałeś! Przyszła ich cała gromada, podobno tylko na...