Jakiś polski aktor powiedział publicznie, że chore dzieci są boskim błogosławieństwem… Ja od dwunastu lat mam córkę z porażeniem mózgowym i zapewniam was, żadne to błogosławieństwo. Kocham Lucynkę, bez wahania oddałabym jej własne serce i mózg, gdyby miało to zapewnić jej normalne życie. Ale nadal twierdzę, że to klątwa – i dla mnie, a przede wszystkim dla niej. Ale nie o tym chciałam napisać. Zanim zaszłam w ciążę, od siedmiu lat byłam żoną Maćka. Fajny, zaradny facet, uczuciowy, odpowiedzialny. Razem skończyliśmy studia wzornictwa przemysłowego, pobraliśmy się, a ja potem dwa lata pracowałam, żeby on mógł zrobić doktorat, dzięki któremu złapał lepszą pracę. Wiadomo, że mężczyzna powinien robić karierę, bo kobieta w końcu i tak wyląduje w domu, przynajmniej na kilka lat. W tym duchu mnie wychowano… Niestety, mój mąż poniewczasie okazał się zupełnie inny, niż myślałam. Kiedy urodziłam Lucynkę i już było widać, że coś jest nie tak, tulił mnie i zapewniał, że damy sobie radę. On będzie pracował, a ja zaopiekuję się dzieckiem. Taki los, takie przeznaczenie. Wytrzymał siedem lat. – Nie mogę dłużej, zrozum. Nie na to się pisałem. Chcę mieć normalne dziecko i normalne życie. Chyba to rozumiesz, prawda? Będę płacił, ale żyć z wami nie mogę. To mnie zabija. Co za przemówienie! – Bidulek, siedem lat się męczył. A ja jestem inna? Ja się nie męczę, nie cierpię? To ja jestem uwiązana do dziecka dwadzieścia cztery godziny na dobę, gdy ty wychodzisz rano do normalnego świata. A czy ja nie chciałam normalnej córki? Więc skoro ty porzucasz Lucynkę jak starą szmatę, to może i ja powinnam? Oddać ją do jakiegoś domu pomocy i zapomnieć? Zacząć żyć jak inni, urodzić może nowe dziecko? Też mam tak zrobić? Kończył pakować walizkę i nawet na mnie nie patrzył. Usłyszałam, jak mruknął: – Zrobisz, jak...

Czarek mimo dawno przekroczonej czterdziestki wyglądał doskonale, chyba nawet lepiej niż za młodu, chociaż trzeba przyznać, że zawsze był wybitnie przystojny. Stał w przedpokoju, wkładając kurtkę. – Znowu wychodzisz? – znajome uczucie niepokoju podeszło falą do gardła. Wiedziałam, co odpowie, to co zawsze. – Idę na siłownię – zerknął do lustra, w którym napotkał mój wzrok. Od niedawna tylko w ten sposób patrzył mi w oczy. Byłam pewna, że kogoś sobie znalazł. Z taką aparycją nie musiał się nawet wysilać. Pierwszy raz pożałowałam, że wybrałam na męża takiego przystojniaka, na moich oczach spełniało się proroctwo Urszuli. Potrzebował kogoś takiego jak ja Dwadzieścia lat temu na nasze wesele przybyła zła wróżka. Ukrywała się pod postacią Urszuli, osoby zwanej ciotką, chociaż stopień pokrewieństwa pozostawał bardzo daleki. Nie dociekałam, kto i dlaczego ją zaprosił, byłam tak zaaferowana ślubem, że miałam w nosie wszystkie Urszule świata. – Obyś nie zaznała przekleństwa posiadania zbyt przystojnego męża – rzekła w ramach składania mi poślubnych życzeń. Przyjrzała mi się kontrolnie ze źle skrywaną dezaprobatą i pokiwała głową, upewniając się, że istotnie, jestem brzydsza od Czarka. Coś w tym było, moja uroda należała do „interesujących”, jego była bezdyskusyjna, w dodatku powalająca. Czaruś był z niego, teściowie dobrze wybrali mu imię. Podobał mi się, ale nie miałam kompleksów na jego tle i nie zamierzałam dziękować na kolanach, że zwrócił na mnie uwagę. Po kilku miesiącach intensywnego związku oswoiłam się z tym, że mam superprzystojnego chłopaka, który zwraca uwagę otoczenia. Całkowicie na mnie polegał, potrzebował kogoś silnego i ja właśnie taka byłam. Nie wydawał mi się zbyt przystojny, za to z czasem zaczęłam dostrzegać, że mój Czaruś wymaga prowadzenia i...

Tego dnia wróciłem z pracy wyjątkowo wcześnie. Wiedziałem, że Laura, moja żona, będzie dopiero za trzy godziny, więc miałem sporo czasu, by przygotować dla niej niespodziankę. Nic wielkiego – chciałem ugotować obiad, bo wiedziałem, że wróci głodna i zmęczona. W domu zastałem teściową krzątającą się po kuchni. Wiedziałem, że ma klucze, ale zawsze uprzedzała, że wpadnie. – Chyba nie masz mi za złe, Kubusiu – uśmiechnęła się – że zrobiłam dla was obiad. Jesteście oboje z Laurą tak zajęci. – Oczywiście, mamo! – odpowiedziałem zaskoczony. – Już cię prosiłam, żebyś nie mówił do mnie „mamo” – teściowa spojrzała mi prosto w oczy, aż dreszcz mi przeszedł po plecach. – Mam na imię Oliwia i tak się do mnie zwracaj. Mama Laury była piękną, 44-letnią kobietą. Podobała mi się. Laura była bardzo do niej podobna. – Wiem ma… Oliwio – poprawiłem się szybko. – Ale jakoś mi głupio tak się zwracać do mamy mojej żony. – Kuba, zrozum – teściowa, rozkładając talerze, pochyliła się na stołem, pokazując obfite piersi. – Zwrot „mamo” postarza mnie! Mów do mnie Oliwio. Tak będzie najlepiej. – Jasne, Oliwio! – pocałowałem ją w rękę. Musiałem być czerwony niczym rak we wrzątku, bo twarz cholernie mnie paliła. Czułem, że jej się podobam Było mi głupio. Miałem dziwne wrażenie, że Oliwia mnie podrywa. Nie spodziewałem się tego. Jako młody mężczyzna byłem niezbyt odporny na takie widoki. – Tak lepiej – roześmiała teściowa. – Siadaj, ugotowałam pomidorową, a na drugie schabowy z ziemniakami. Naleję ci zupy – znowu pochyliła się na stołem. – Jeszcze czy wystarczy? – spytała Oliwia. – Wy… wystarczy – znowu się zająknąłem i z przerażeniem poczułem, że moje ciało nie jest obojętne na jej urodę. Nie wiedziałem, jak mam się zachować. To była...