Czy to normalne, żeby do ludzi zamiast po imieniu zwracać się po numerach? No nie sądzę. "A ta jedna powiedziała"... Mam dość Szanowna Redakcjo, może to dziwaczny i wydumany problem, ale przypadłość mojego dziecka naprawdę zaczyna urastać do rangi 'problemu'. Nie wiem, jak do niej trafić i dlaczego ona to robi. W skrócie – nie umie zapamiętać ani jednego imienia dzieci w przedszkolu.  Rozmowa z moją Julką o jej koleżankach i kolegach zawsze wygląda tak samo. "Ta jedna zrobiła to, a tamten jeden powiedział tamto...'. Dzieci w jej grupie nie mają imion. Mają numery, a właściwie wszystkie są "jedynkami'! Nie mogę zrozumieć, o co chodzi. Czy to kłopoty z pamięcią, czy coś całkiem innego? Czy ona to robi po złości? Jak ją pytam, z kim się bawiła i jak się nazywa nowa przyjaciółka, to Julka nie wie. Zrozumiałabym, gdyby to był wrzesień, nowa klasa. Tylko że ona chodzi do tej grupy już od pół roku! Ostatnio się zdenerwowałam i kazałam jej nauczyć się wszystkich tych imion na pamięć. Córka się obraziła, a mąż mnie zrugał. Dla niego zachowanie Julki jest normalne. On podobno też tak miał. No ludzie, wymiękam! Naprawdę określanie ludzi numerkami nie powinno niepokoić? Agata Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Przypadkiem usłyszałam, jak dziecko zwraca się do matki. Ja nigdy nie dałabym sobie tak wejść na głowę" "Tylko mnie jednej nie ma żadnych zdjęciach z dziećmi. Staram się jak głupia, by miały, ferie, wakacje, imprezy, a one i tak o mnie zapomną" "Do matki z pociągu: widziałam, co robiłaś córce i bardzo ci współczuję"

Zdecydowaliśmy z mężem, że nasz syn zmieni placówkę. Powodów było kilka, ale najważniejszy z nich to wyżywienie. Choć trudno to nazwać jedzeniem. Powiedziałabym raczej, że to były takie zapychacze. Dużo w tym winy rodziców, niestety. Jak można wpychać w dziecko parówki, i to codziennie? Szanowna Redakcjo, piszę do Państwa już po tym, jak przenieśliśmy z mężem syna do innego przedszkola. To był dramat, dlatego chciałabym zwrócić uwagę rodziców na to, co podaje się ich dzieciom w placówkach opiekuńczych. Być może nie wszyscy wiedzą, że tak wcale nie musi być? Szczerze, to nie wiem, kto u nas układał menu dla dzieci. Wstrętne parówki, pasztety, makaron polany czymś, co nawet nie stało obok truskawek, na śniadanie zawsze płatki czekoladowe albo kukurydziane. Warzyw jak na lekarstwo, owoców zero. Zdarzały się czekoladowe batoniki na podwieczorek. Po prostu koszmar. Nie wszyscy rodzice muszą się znać na zdrowym jedzeniu, ale ludzie, przecież jak się czyta niektóre przedszkolne jadłospisy, to włosy stają dęba!  Najgorsze jest jednak co innego. Zaproponowałam na zebraniu zmianę menu i okazało się, że to możliwe – za dopłatą. Większość rodziców była przeciwna. Czy ktoś może mi to wytłumaczyć?! Rodzice nie chcieli, aby ich dzieci jadły zdrowo! Nie chcieli dopłacić kilku złotych dziennie do mleka roślinnego, dobrych serów, sprawdzonego mięsa i świeżych warzyw. Nie mogłam w to uwierzyć. Naprawdę nie widzicie, szanowni rodzice, jak już teraz wyglądają wasze dzieci? Kilkulatki z nadwagą to straszny widok. A lepiej nie będzie. Z wiekiem te wasze pulchne maluszki zaczną chorować, staną się kalekami, to wpłynie na całe ich życie. A wy nadal wolicie ich karmić słodkimi bułkami, czekoladą i przetworzonym mięsem? Kształtować fatalne nawyki? Opamiętajcie się, może jeszcze coś zdążycie zdziałać. Angelika Jeśli chcesz się...

Nie uważam, żebyśmy w domu stosowali jakieś wymyślne metody wychowawcze, chociaż niektórzy pewnie popukają się w głowę. Trudno, moje dziecko, moje zasady. Nie daruję tym opiekunkom, że podeptały to, co udało mi się osiągnąć. Tłumaczyłam – nie przytulać! Droga Redakcjo, to nigdy nie powinno się przydarzyć i mam nadzieję, że w nowym przedszkolu zostaniemy potraktowani z szacunkiem. Uważam, że zasady rodziców to świętość i panie w przedszkolu mają obowiązek ich przestrzegać. Jestem wściekła, bo mnie totalnie zlekceważyły i skrzywdziły moją córkę. Marcysia jest bardzo wrażliwym dzieckiem. Nie toleruje dotyku ani przytulania, może przytulać się tylko do mnie, taty i babci. Bardzo tego pilnujemy, bo zdarzało się, że na dotyk obcych ludzi reagowała paniką i histerią. Druga rzecz, że nie chcemy, aby przyzwyczajała się do tego, że obcy ludzie mogą się do niej za bardzo zbliżać i dotykać. Kwestia zdrowia, higieny i bezpieczeństwa. Ona już naprawdę czuła się całkiem bezpiecznie, choć wcześniej bała się ludzi. Poszła do przedszkola, co było sporym postępem. Z obrzydzeniem odkryłam, co zrobiły przedszkolanki. Marcysia sama mi powiedziała, choć z trudem, bo dławiły ją łzy. Tamtego dnia kiedy ją odbierałam, była przygaszona, a potem w drodze do domu pękła. Po prostu zaczęła histerycznie płakać i łkać. Okazało się, że w przedszkolu miała scysję z inną dziewczynką i opiekunki zamiast pocieszyć ją ulubionym misiem albo zaprowadzić na bok, żeby mogła odpocząć w ciszy, zaczęły ją tulić! Zrobiły to, chociaż tłumaczyłam i prosiłam – nie przytulamy mojego dziecka! Odsunąć od dzieci, dać jej ukochanego misia, porozmawiać – tak. Dotykanie – nie! Mówiłam, że tego od nich wymagam! Czy to takie trudne?! Nie interesuje mnie, że w przedszkolu są takie zasady i inne dzieci dobrze reagują na przytulanie. Moja córka jest...