Uczę w klasach 1-3 i naprawdę kocham tę pracę. Mam poczucie misji, świadomie poszłam do tego zawodu. Nie potrzebuję prezentów, żeby lepiej zająć się Waszymi dziećmi. A na drogi zegarek samą mnie stać.  Zależy mi na dzieciach, nie na prezentach Przez całe moje zawodowe życie napatrzyłam się na różne szaleństwa, ale w ostatnich latach rodzice naprawdę przechodzą samych siebie. Chcę więc Wam uświadomić, drodzy rodzice, że po pierwsze nauczyciele pracują tak jak wszyscy inni – za pieniądze, a nie za gifty, a po drugie wasze możliwości finansowe ani trochę mnie nie interesują. Piszę to, bo niejednokrotnie miałam wrażenie, że w obdarowywaniu nauczycieli w Dniu Edukacji Narodowej nie chodzi wcale o świętowanie i cieszenie się z tejże właśnie edukacji, a o coś zupełnie innego. Np. o pokazanie, na jakie bajeczne prezenty mogą sobie pozwolić rodzice. Albo o zaspokojenie jakiejś wymyślonej żądzy upominków, która trawi tych biednych nauczycieli, i zadbanie o to, żeby mocniej się przykładali do pracy i nie odgrywali się potem na uczniach. Drodzy Państwo, takie podejście obraża mnie bardziej niż brak jakiegokolwiek prezentu. Wiecie Państwo, co mnie najbardziej cieszy? Uśmiech moich dzieci, postępy, jakie robią, szczera radość z nauki, jaką udaje mi się u nich wypracować. Kiedyś na Dzień Nauczyciela dostałam od uczennicy czekoladę, taką zwykłą z marketu. Powiedziała mi, że kupiła za własne kieszonkowe, sama to wymyśliła, a miała 7 lat. Zjadłyśmy tę czekoladę razem i to był najpiękniejszy Dzień Nauczyciela.  Mam w domu wielkie pudło z laurkami od wszystkich moich uczniów, zbieram je od 30 lat. To są najlepsze prezenty. A Państwo chcecie mi zaimponować złotym zegarkiem albo kolczykami? Jak będę potrzebowała, to sobie kupię. Też mnie na coś czasem stać. Chciałabym też od razu przeprosić wszystkich tych rodziców, którzy...

Droga Redakcjo, moim problemem jest brak jakiegokolwiek zapału do nauki u mojego synka. Leon chodzi do drugiej klasy i tak opornego dziecka to jeszcze nie widziałam. My z mężem pokończyliśmy studia, uważamy się za inteligentnych ludzi. Co jest nie tak z naszym synem? Materiał jest prosty, inne dzieci zbierają szóstki Jedna sprawa to fakt, że Leon nie lubi się uczyć. Interesuje go wszystko, tylko nie książki. Drugi problem polega na tym, że jeśli nawet siłą zaciągniemy go do pracy domowej czy powtórzenia lekcji, to on i tak nic nie przyswaja. Powtarzam z nim po tysiąc razy to samo, a w szkole już nie pamięta.  Nie martwiłabym się tak bardzo, gdybym widziała, że inne dzieci mają podobnie. Zwaliłabym winę na przeciążenie materiałem, zbyt szybkie tempo pracy w szkole albo nieudolną nauczycielkę. Ale nikt inny nie ma takich problemów. Wstyd mi strasznie, gdy pytam na naszej klasowej grupie, czy inni też nie zrobili jakiegoś ćwiczenia, bo dzieci nie rozumieją. Okazuje się, że wszyscy rozumieją i już dawno zrobili. A Leon siedzi i płacze 2 godziny nad jednym zadaniem. Zeszyty pokreślone na czerwono przez wychowawczynię, zaległości w lekcjach, niezaliczone sprawdziany... Mam już dość. Może gdyby przysiadł na dłużej i umiał się skupić, to szłoby lepiej. Ale jego wszystko dekoncentruje. Mówi, że zadania są nudne i głupie, rzuca ołówkiem, płacze, że i tak nie zaliczy. Czasem jak mu coś tłumaczę po raz setny, to mam wrażenie, że on myślami jest zupełnie gdzie indziej. Co robić, gdzie się udać? Czy coś robimy źle? W szkole nie mamy pomocy, wszyscy gnają z materiałem, a jak jakieś dziecko jest opóźnione, to jego problem. Wiktoria Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz...

Szłam na studia pedagogiczne pełna zapału, kochałam dzieci, szkołę, miałam pomysły, jak uczyć i wspierać. Dziś już nic z tego nie zostało. Tylko moje łzy. Wchodzę do klasy jak skazaniec Szanowna Redakcjo, uczę obecnie w siódmej klasie szkoły podstawowej w średnim mieście. To szkoła jak inne, żadna elitarna, ale też nie jakaś podrzędna. Mamy swoje sukcesy, uczniów na olimpiadach, dobre wyniki na egzaminach ósmoklasisty. Wszystko z zewnątrz wygląda normalnie. Dzieci zadbane, z porządnych rodzin, nie ma biedy ani jakiejś patologii. Prawda o moich uczniach jest jednak zupełnie inna. Jestem jeszcze młoda, wydawało mi się więc, że znajdę wspólny język z dziećmi. W zeszłym roku zostałam wychowawczynią jednej z klas, byłam dumna, chciałam coś z osiągnąć z tymi dzieciakami. Tymczasem mam już serdecznie dość. Zaczęło się od tego, że przestali się przykładać do nauki, głównie bojkotowali mój przedmiot. Nie wszyscy, stworzyła się taka grupka, która przychodziła kompletnie nieprzygotowana na sprawdziany i śmiała mi się w twarz. Co z tego, że stawiałam jedynki. Czy muszę tłumaczyć, jak się czułam, gdy te dzieci nasyłały na mnie wściekłych rodziców, a ci lecieli ze skargą do dyrekcji? Wyszło na to, że jako nauczyciel jestem nieudolna i gnębię swoich uczniów. Gdy poczuli siłę, zaczęło być coraz gorzej. Bieganie po klasie w czasie lekcji, rzucanie papierami i długopisami w tablicę, a zdarza się, że i we mnie, przeklinanie, chamskie odzywki, których nawet nie przytoczę, bo mi wstyd... Zaczęłam regularnie płakać popołudniami, gdy tylko wrócę do domu. Nie mam ani szacunku, ani żadnych wyników w pracy, bo nikt mnie tam nie słucha. Mój przedmiot mają gdzieś, poległam też jako wychowawca. Starałam się, próbowałam rozmawiać, zabrałam swoją klasę na wycieczkę, żeby było miło, zorganizowałam im dyskotekę. Ale już mi się nie...