Droga Redakcjo, często poruszacie temat pracy młodych matek, więc postanowiłam napisać o tym z mojej perspektywy. Nie zawsze jest tak, że kobieta marzy o powrocie do pracy. Nie każda ma w ogóle gdzie wracać. Jeśli sytuacja finansowa jest stabilna, mąż staje na wysokości zadania i zabezpiecza rodzinę, to ja nie widzę sensu, żeby jeszcze żona pracowała. Przecież ucierpi na tym dom i dziecko. Niestety mój mąż zaczął na mnie naciskać i nie wiem, jak mu to przetłumaczyć. Mąż wygania mnie z domu do pracy Mój Paweł zawsze był zaradny, nigdy nie musiałam pracować. Mam tylko średnie wykształcenie i kilka kursów sekretarskich, nic specjalnego. Ale nie martwiłam się swoimi kwalifikacjami, wolałam skupić się na prowadzeniu domu. Jak urodziła się Majeczka, to oczywiście z nią zostałam. Teraz jednak mąż ubzdurał sobie, że powinnam wyjść z domu i zacząć się rozwijać. Jego zdaniem siedzenie w czterech ścianach mi nie służy. Na pewno nie chodzi o pieniądze, bo mamy ich pod dostatkiem. On uważa, że nie ma ze mną o czym rozmawiać, bo mówię tylko o pieluchach i oglądam programy TV dla dzieci. To wcale nieprawda. Powiedział, że muszę zacząć robić coś dorosłego i bywać wśród ludzi. Zapytałam go, jaką pracę mi proponuje, bo przecież nie mam żadnego doświadczenia. Odparował, że mogłabym zacząć od sprzątania biur albo iść do call center. Zrobiło mi się bardzo przykro. Przecież w domu dbam o wszystko, nasza córeczka jest zadbana i ma mamę obok siebie, a on woli, żebym u kogoś sprzątała! To upokarzające, nudne i bez sensu. Poza tym po co dawać małą do przedszkola, jak ja mogę z nią być? Nie wiem, co robić i jak z nim rozmawiać. Praca zawodowa nie jest wcale moim marzeniem, wolę być panią domu, mnie tak jest dobrze. Izabela Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i...

Myślałam, że jak Adaś skończy półtora roku, wrócę na dawne tory, rzucę się znów w wir mojej ukochanej pracy, wyjdę z tego domowego bałaganu, kaszek, zupek i pieluch. Nic z tego. Synek w żłobku świetnie się odnalazł, ale co z tego, jak co dwa tygodnie wraca z kaszlem i katarem. Zapalenie oskrzeli przerabialiśmy już dwa razy na początku żłobka, za to nowy rok zaczęliśmy od anginy. Tyle wyszło z mojej pracy i niezależności. Z pracy nici, pieniądze muszę brać od męża Kiedyś nieźle zarabiałam, nigdy nie musiałam sobie niczego odmawiać i do tego spełniałam się zawodowo. Teraz siedzę w domu i wycieram wiecznie zakatarzony nos mojego synka. Ile to jeszcze potrwa? Dwa lata nie pracuję i jakoś nie widzę tego, żeby to się miało szybko zmienić. Dziura w życiorysie rośnie. Za każdym razem, gdy myślę, że wychodzimy na prostą, Adaś przywleka kolejną infekcję. Jak nie oskrzela, to zatoki, rotawirus, angina i milion odmian przeziębienia. Znam już to wszystko na pamięć, a przecież syn dopiero zaczął bywać wśród dzieci. Co będzie dalej? Dom zmienił się w szpital, a ja już zapominam, jak się obsługuje komputer i rozmawia z klientem. Nie ma opcji, żeby mąż mnie odciążył, nie nadaje się do siedzenia w domu. Rodzina mieszka w innym mieście. Niańki nie weźmiemy, bo trzeba by ją opłacać z całej mojej pensji. A to bez sensu. Zresztą jaka niania będzie siedzieć z takim chorowitkiem, przecież to potrzeba ręki matki, żeby chore dziecko oporządzić. Koniec końców nie mam własnych pieniędzy i żadnych perspektyw na zmianę. Nawet zaczęłam grać na giełdzie swoimi marnymi oszczędnościami, ale co to za zarobek...  Męczy mnie to strasznie, chociaż mąż nie robi żadnych problemów. Zawsze daje mi pieniądze, kiedy poproszę na zakupy albo jakąś przyjemność dla siebie. Ale mnie jest wstyd. Czuję się jak osoba gorszej kategorii, jak jakiś pasożyt. Czy...

Wiem, że pewnie spadną na mnie gromy, no bo jak to – matka idzie do pracy i zostawia w domu małe dzieci? Z ojcem-nierobem? Ale to nie tak. Nie chcę, żeby ktoś źle mnie zrozumiał, potrzebuję porady. Moja rodzina jest dla mnie priorytetem, ale za coś musimy żyć. Nie widzę męża w roli niańki Ktoś zapyta – a co z ojcem? Czy on ma dwie lewe ręce? Otóż nie, jest zdrowy i sprawny, ale wykonuje głównie prace sezonowe. W zimie jest przestój i biedak nie ma co robić. Oczywiście mógłby czegoś poszukać i popracować dorywczo, ale z tego byłyby jakieś grosze. Nie chcę go dobijać, bo i tak już mu się to rzuca na psychikę. Widzę, że to siedzenie go męczy, czasem nawet mówi, że do niczego się nie nadaje. Może jakby został sam w domu, zajął się dziećmi, to by poczuł, że jest potrzebny? Ja mam wykształcenie, pracuję jako księgowa, właśnie dobiega końca mój urlop macierzyński. Stała umowa, pewna pensja, ciepła posadka. Żal mi dzieci zostawiać, ale przynajmniej mielibyśmy więcej pieniędzy. Moje zarobki, a do tego 500 plus i to, co mąż odłożył po sezonie – nawet nieźle byśmy na tym wyszli.  I nie, nie możemy sobie pozwolić, żeby posłać najmłodsze dziecko do żłobka albo zatrudnić opiekunkę. Po pierwsze, za drogo by wyszło, po drugie, mamy w domu trzech chorowitków, co drugi tydzień infekcje i znikąd pomocy. Żadnych babć ani cioć w pobliżu. Z naszej pracy nic by nie wyszło. Boję się tylko, jak Jacek ogarnie dom z trójką dzieci. Nie mówię mu tego, bo już by się całkiem załamał, ale on nie ma ręki do obowiązków. Ugotować, sprzątnąć, spamiętać wszystko... To zawsze były moje zadania, on o wszystkim zapomina, bywa niedbały i leniwy. Ma wielkie serce, ale do roboty w domu trzeba mieć jeszcze głowę na karku. I co tu robić? Ola  Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy...