Lubię spokój. Po prostu uwielbiam ciszę. Dlatego wybrałem to mieszkanie. Dzielnica na obrzeżach miasta, niezbyt nowe osiedle, sporo starszych ludzi, brak imprezujących studentów i małych dzieci, które wydzierałyby się pod moimi oknami. Nawet parking był oddalony o ładnych parę metrów, więc wokół naprawdę było spokojnie i przyjemnie. Podobało mi się to. Tyle że jakiś czas temu – akurat wyjechałem służbowo na targi – do kawalerki nade mną ktoś się wprowadził. Mieszkanie dość długo stało puste; podobno właściciele dostali je w spadku, ale nie mogli się zdecydować, co z nim zrobić. W końcu komuś je wynajęli. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że ten ktoś non stop się tłukł. Potrzebowałem ciszy i spokoju, a nade mną zamieszkał jakiś pasjonat jazdy hulajnogą po domu. Przynajmniej tak to brzmiało. Na dokładkę często coś spadało na podłogę i chyba tłukło się drobny mak, a czasem „tylko” powodowało nieziemski łoskot. Ktoś będzie parkował pod moim oknem Starałem się być tolerancyjny i cierpliwy. Pracowałem w zatyczkach do uszu, włączałem w tle muzykę, żeby choć trochę odciąć się od hałasu, ale ile można? Rozumiem, że sąsiad półkę wiesza na ścianie. Można znieść godzinę stukania młotkiem. Można też przetrwać remont, wiedząc, że wkrótce się skończy. Ale to? Działo się codziennie i nic nie zapowiadało poprawy. Mało tego! Administracja wykopała kilka krzewów, rosnących tuż pod wejściem do klatki schodowej, wyłożyła teren kostką i oznaczyła jako miejsce do parkowania dla osoby niepełnosprawnej. Czyli czyjś samochód będzie mi parkował pod samymi oknami? No szlag by trafił! Kiedy kolejny raz nie mogłem skupić się na pracy, bo na górze coś rozwaliło się z hukiem na podłodze, czyli na moim suficie, miałem dość. Powędrowałam tam i zapukałem do drzwi upiornych sąsiadów. Otworzyła mi dość młoda i...

Do tej pory nie rozstawaliśmy się na tak długi czas. Jak ja mam teraz sam wszystko ogarnąć? Dom, dzieci, zakupy, gotowanie? W naszym związku podzieliliśmy się obowiązkami tak, by wszystko dobrze funkcjonowało i żebyśmy z żoną nie czuli, że któreś z nas jest bardziej obciążone. Ja byłem tytanem pracy, ale najlepiej czułem się, gdy dokładnie wiedziałem, co, jak i kiedy mam zrobić. Uwielbiałem wszelkiego rodzaju listy, harmonogramy, zakresy obowiązków. Niektórzy ze znajomych mówili, że żyję jak robot, ale tak mi było najwygodniej funkcjonować. Nie byłem kreatywny. Nie umiałem opowiadać bajek z pamięci, za to mogłem godzinami czytać dzieciom książki. Nie potrafiłem bawić się w wymyślonych przyjaciół, udawać klienta w sklepie z tektury, gdzie za pieniądze służyły guziki. To była dla mnie abstrakcja. I tu zastępowała mnie żona, która cudownie płynęła z prądem i pod prąd. W jednej chwili zmieniała się z motyla w kaszlącą pacjentkę domowej przychodni, wymyślała co rusz nowe przebieranki i gry, kupowała jakieś patyczki i pompony, by potem wraz z dzieciakami wyczarowywać z nich istne cuda. Janka pracowała na pół etatu – żeby nie zdziczeć, jak sama mówiła – i gdy wracała po kilku godzinach z biura, zajmowała się domem i trójką naszych pociech. Ja przejmowałem dzieciaki po powrocie z pracy i z zakupów, odbierałem je z zajęć dodatkowych i przedszkola, a potem zabierałem na rower albo basen. To było dla mnie zrozumiałe, celowe i sensowne. Nie gubiłem się. Jeśli moja żona gotowała coś nowego, przepis znaleziony w necie traktowała wyłącznie jako sugestię. Zmieniała składniki i proporcje, to dodała, tamto odjęła. Ja trzymałem się ściśle receptury i za każdym razem uzyskiwałem ten sam efekt. Może dziwić, że tak różne osobowości jak my potrafiły się w takim układzie odnaleźć i spotkać pośrodku, ale nam się jakoś udawało...

Słowo „macocha” powinno zniknąć ze słownika języka polskiego i zostać zastąpione jakimś innym, które będzie się lepiej kojarzyć. Macochami jesteśmy straszeni już jako dzieci. Wbija nam się do głów stereotypy i uprzedzenia. W żadnej bajce nie ma macochy, która pokochałaby pasierba, tuliła go do snu i podtrzymywała na duchu, gdy tego potrzebował. Nie, w baśniach macocha to wiedźma. Ta, która knuje, terroryzuje, rzuca klątwy i się znęca. Dostała łatkę tej złej tylko dlatego, że jest drugą żoną. Kiedy moi rodzice się rozstali, oczywiste było, że zostanę z mamą. Nie chciałam mieszkać z człowiekiem, który – jak ciągle powtarzała mi mama – zdradził ją i sponiewierał, który nie szanował jej uczuć ani wspólnie spędzonych lat, a już najmniej szanował mnie, swoją rodzoną córkę. Nastawiała mnie przeciwko ojcu Z wyroku sądu jeździłam do ojca w co drugi weekend, na tydzień ferii i dwa tygodnie wakacji. Nie przepadałam za tym, bo w głowie ciągle dźwięczały mi słowa mamy, że tata zrobił coś strasznego. – Kocham cię, córeczko – zapewniał mnie. – I zawsze będę. Nie ułożyło nam się z mamą, i bardzo tego żałuję, ale unieszczęśliwialiśmy się nawzajem. Jesteśmy jeszcze w miarę młodzi, możemy ułożyć sobie życie na nowo – tłumaczył. – Mama też. Na pewno znajdzie kogoś, kto ją pokocha, jak na to zasługuje, jak tego pragnie… Tata nigdy nie mówił źle o mamie i powinnam to docenić. Ale byłam dzieckiem i dałam się zmanipulować matce, która wciąż dopisywała nowe zarzuty i pretensje do listy jego grzechów. Dlatego nie lubiłam ojca i nie ufałam mu. Zarazem go kochałam i chciałam, żeby wrócił. Takie pomieszanie z poplątaniem. A kiedy znalazł sobie nową babę… O, dopiero zaczął się cyrk. Nastawiana i nakręcana przez mamę, odmawiałam wizyt u ojca i poznania tej jego „flamy”. Mama wymyślała przeróżne epitety,...